Mieli go tylko postraszyć.

Zachęcić, by nieco się podzielił. Był przecież zamożnym bankierem.

Sądzili – Jacques i jego dwaj wspólnicy – że wiedzą, jak zadbać o lepsze życie.

Ale sprawy potoczyły się nie tak, jak trzeba.

Zbyt szybko.

Jacques dobrze pamięta pościg, no i ten strzał trochę do wróbli, po którym zginął policjant.

Gdy usłyszał wyrok: gilotyna, pojął, że przekreślił swą przyszłość.

Miał niespełna 24 lata i dziecko, które kochał.

Trzy lata później, dwa miesiące przed śmiercią, w więziennej celi, notuje: „Moja kochana córeczko – zaczyna – to jest mój dziennik, jedyne moje dobro, które zapisuję tobie z braku innych dóbr…”

Wie już, że nie dotknie jej jasnych włosów.

Więc pisze.

Pisze o jedynej Miłości, której warto szukać i powierzyć się do końca.

Bez względu na wszystko.

Jacques Fesch [1930–1957], syn bankiera.

24 lutego 1954 roku uczestniczył w napadzie na kantor i wtedy śmiertelnie postrzelił policjanta, za co skazano go na karę śmierci.

Wyrok wykonano 1 października 1957 roku.

Po śmierci została wydana ta książka, zapis dwóch ostatnich miesięcy jego życia, które dzięki nawróceniu znów miało sens.

W 2011 roku ukończono etap diecezjalny procesu beatyfikacyjnego Jacquesa Fescha.

Opis: od Wydawcy.