1412 – Ufundowanie kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny Zwycięskiej w Lublinie przez króla Władysława Jagiełłę
Kościół Pobrygidkowski w Lublinie powstał jako wotum dziękczynne króla Władysława Jagiełły za zwycięstwo pod Grunwaldem w 1410 roku. W 1412 roku monarcha rozpoczął budowę kościoła dedykowanego Matce Bożej Zwycięskiej, na miejscu, gdzie znajdowała się już drewniana kaplica. Lubelska świątynia miała być wotum dziękczynnym za zwycięstwo odniesione nad nimi pod Grunwaldem i Tannenbergiem 15 lipca 1410 roku. Jednocześnie była także pierwszym w kraju pomnikiem je upamiętniającym.
Budowa miała także na celu założenie klasztoru dla zakonu brygidek, którego główną rolą była modlitwa i kontemplacja.
1426 – Przybycie Sióstr Brygidek i Wizytek do Lublina
Zakonnice z zakonu Brygidek, założonego przez św. Brygidę Szwedzką, przybyły do Lublina w 1426 roku i objęły opiekę nad nowo wybudowanym kościołem oraz klasztorem. Od tego momentu stał się on ważnym ośrodkiem religijnym i duchowym dla całego regionu. Zakon Brygidek prowadził intensywną działalność modlitewną i charytatywną, co przyciągało wiernych z całej okolicy.
XV-XVII wiek – Rozkwit kościoła i klasztoru
W ciągu następnych stuleci kościół Pobrygidkowski stał się jednym z najważniejszych ośrodków religijnych w Lublinie. Gotycka architektura świątyni była ozdobą miasta, a klasztor brygidek pełnił ważną funkcję edukacyjną i kulturalną. Kościół zyskał sławę jako miejsce modlitw o zdrowie i ochronę, co przyciągało licznych pielgrzymów.
1655 – Zniszczenia w czasie „potopu szwedzkiego”
W czasie najazdu szwedzkiego w 1655 roku, zwanego „potopem”, kościół i klasztor doznały znacznych zniszczeń. Świątynia była plądrowana, a wiele cennych dóbr zostało utraconych. Mimo to, brygidki podjęły się odbudowy, a kościół zaczął odzyskiwać dawną świetność. Architektura barokowa, wprowadzona w tym czasie, wzbogaciła wnętrze świątyni.
XIX wiek – Zmierzch klasztoru i trudne czasy pod zaborami
W XIX wieku, po rozbiorach Polski, kościół i klasztor znalazły się pod kontrolą władz zaborczych. W 1864 roku, w wyniku represji popowstaniowych, carskie władze rosyjskie zlikwidowały zakon brygidek w Lublinie, a budynki klasztorne przeszły na inne cele. Kościół pełnił różne funkcje świeckie, co przyczyniło się do jego degradacji. W tym czasie kościół stracił część swoich pierwotnych funkcji religijnych.
Pierwsza połowa XX wieku
W 1917 roku klasztor pobrygidkowski przejęły SS. Urszulanki ze Lwowa, skupiając się na pracy pedagogicznej i wychowawczej, kontynuując tradycje SS. Wizytki. Zakonnice rozbudowały klasztor, dodając drugie piętro oraz boczne skrzydło kościoła. Prowadziły internat i szkoły do 1939 roku. W czasie II wojny światowej uruchomiły Szkołę Gospodarstwa Domowego (1941) i Hotelarską (1942), a po wojnie Gimnazjum i Liceum, które w 1955 roku zlikwidowały władze komunistyczne. Urszulanki nadal działały, m.in. na KUL-u i w parafiach.
Kościół w trudnych czasach wojny i komunizmu pełnił nie tylko funkcje religijne, ale też był ośrodkiem polskości i patriotyzmu. Wierni gromadzili się na nabożeństwach w ważne święta narodowe, mimo groźby represji.
1918 – Powrót do pierwotnej funkcji religijnej
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 roku, kościół Pobrygidkowski został ponownie przejęty przez Kościół katolicki i przywrócono mu funkcję sakralną. W XX wieku podejmowano starania o odbudowę świątyni, a także o renowację zabytkowych elementów architektonicznych, aby przywrócić jej dawną świetność. Kościół stał się symbolem wiary i narodowej tożsamości w niepodległej Polsce.
II wojna światowa – Okres okupacji
W czasie II wojny światowej kościół pobrygidkowski, podobnie jak wiele innych zabytków sakralnych, znalazł się pod okupacją niemiecką. Niemcy wykorzystali kościół do celów wojskowych, co przyczyniło się do dalszej degradacji zabytku. Jednak po zakończeniu wojny, wierni powrócili do odbudowy i przywracania kościoła do stanu świetności.
XXI wiek – Odrestaurowanie i współczesna rola
Dziś kościół Pobrygidkowski, po licznych renowacjach, stanowi cenny zabytek architektury i ważne miejsce kultu religijnego. Świątynia jest symbolem wiary i polskiej historii, przypominając o długowiecznych tradycjach, które przetrwały liczne trudności dziejowe. Współczesne renowacje miały na celu nie tylko zachowanie gotycko-barokowego charakteru budowli, ale również przywrócenie jej dawnych funkcji sakralnych i kulturowych.