Dzieci inaczej pamiętają wojnę.

Dziewięcioletni Mirek, trzyletnia Ola, pięcioletni Romek, ośmioletnia Marysia.

Dzieci pracują w tajdze przy wyrębie lasu, walczące o chleb. Dzieci osierocone, którym przyszło odgrywać rolę matek i ojców dla swych młodszych sióstr i braci.

Dzieci odważne i niezłomne, które ocaliły siebie i bliskich z sowieckiego piekła.

Przeszły z armią Andersa jej żołnierską odyseję, trafiły do Iranu, Afryki, Indii i Nowej Zelandii.

Polskie dzieci, którym wydarto dzieciństwo, pamiętają wojnę inaczej niż dorośli.

Lektura ich wspomnień porusza, budzi sprzeciw wobec sowieckiego zbydlęcenia i podziw dla heroizmu małych Polaków.

Nie uciekaliśmy z kraju, ale do niego przez cały świat wracaliśmy.

O polską niepodległość nasi żołnierze walczyli na wszystkich frontach.

To byli więźniowie sowieckich łagrów i posiołków wynędzniali, ale każdą drogą do Polski szli.

Walczyli w nadziei, że wrócą do domu, na Kresy.

Ich i nasza droga do domu usiana jest krzyżami wśród nich nie ma krzyża mojego ojca.

Ilu takich krzyży brakuje?

Monika Odrobińska (ur.1978) żona, mama, dziennikarka, w reportażach „dużą historię” opowiada z perspektywy „małych historii” poszczególnych osób, rodzin i społeczności.

Opis pochodzi od Wydawcy.