Książka, nieżyjącego już wybitnego historyka ks. prof. Jana Kracika, w błyskotliwy sposób ukazuje dzieje walki z epidemiami w dawnej Polsce.

Autor opisuje całą panoramę ludzkich postaw wobec zarazy.

Gdy staropolskie skupiska ludzi zaczęło nawiedzać morowe powietrze, mieszkańców ogarniał obezwładniający strach.

Dzielił on zdrowych i chorych, nagle ktoś dotknięty przez epidemię z osoby bliskiej lub znajomej stawał się obcym i niebezpiecznym, trzymającym w zanadrzu cierpienie, ból i śmierć.

Nieufność utrudniała kontakty a lęk rwał wzajemne relacje. Instynkt samozachowawczy zmagał się z gotowością ratowania innych.

Wraz z licznymi ofiarami, obumierała gospodarka i kultura.

Ci, którym udało się przeżyć, naznaczeni zostali piętnem obsesji śmierci, kruchości ludzkiego życia. Widać to wyraźnie w kulturze i sztuce baroku.

Przeszłość to według słów Norwida „ dziś tylko cokolwiek dalej”, chociaż okoliczności historyczne się zmieniają, ludzkie reakcje pozostają te same.

Książka ta nie jest więc tylko interesującą podróżą w czasie, pełną anegdot, ciekawostek, starych dokumentów, ale również opisem uniwersalnych prawd i zachowań.

Opis pochodzi od Wydawcy.