Gdy na modlitwie nie widzę i nie słyszę Boga, kiedy brakuje mi słów i treści, by rozmawiać z Panem, wówczas próbuję modlić się twarzami.

Wyobrażam sobie twarze tych, których kocham, i tych którzy mnie kochają.

W takich chwilach ogarnia mnie poczucie bezpieczeństwa.

Potem przywołuje twarze tych, którzy już odeszli, których dziedzictwo niosę. Ich świadectwo dodaje mi odwagi.

Wówczas ośmielam się modlić twarzami tych, których ja skrzywdziłem, i twarzami tych, którzy skrzywdzili mnie.

Modlitwę kończę prośbą, aby miłosierny Ojciec z wszystkich tych twarzy malował w moim sercu oblicze swojego Syna.

Uśmiechnięta twarz Jezusa woła mnie. Staję się drogą do Domu.

Opis pochodzi od Wydawcy.