Kilkanaście lat temu wróciłam na swoje osiedle.

Przeszłam się przed klatkami, pozaglądałam w okna, wreszcie stanęłam przed trzepakiem.

Wisiałyśmy tu kiedyś, głowami w dół, przyglądając się światu na opak.

Kiedy zaczęłam pisać historię czterech dziewczyn, nie pozwoliłam im nosić różowych sukienek, paplać i plotkować.

Zabroniłam intrygować i obmawiać, zakazałam myśleć o sobie nawzajem jak o wrogach.

Odwdzięczyły mi się i wyrosły na mądre, silne kobiety.

Odkryły, że ich świat nie kręci się wokół mężczyzn.

Same wybierają, co dla nich dobre, szukają w sobie, nie na zewnątrz.

No i wciąż trzyma je mocna przyjaźń, źródło niewyczerpanej siły.

Bo nawet gdy wokół są ludzie, którym w dybach stereotypów łatwiej żyć, dziewczyny – na osiedlu czy gdziekolwiek indziej – żyją po swojemu.

Opis pochodzi od Wydawcy.