Dzieci. Nie mają prawa głosu. Nie mają wyboru.

Dorośli posyłają je do najcięższych prac.

Nikogo to nie dziwi.

W kominie jest ciemno, duszno i gorąco.

George jest mały, a tylko takie dzieci mogą pracować jako czyściciele kominów.

Pod sobą ma czarną otchłań.

Zapiera się gołymi piętami o cegły.

Pełznie w górę.

Do światła.

Wyciąga rękę ze skrobaczką.

Nagle wszystko znika.

Nie słyszy własnego krzyku.

Nie słyszy głuchego odgłosu, z którym jego ciało uderza o palenisko.

Łysa Patience pcha swój wózek kopalnianym tunelem.

Dziewczynka boi się bicia, a daje radę szybko przesuwać wagonik z węglem, tylko jeśli wciśnie w niego obie ręce i czubek głowy.

Włosy wytarły się tam zupełnie i została tylko goła skóra.

Ośmioletni William już czeka przy swoich drzwiczkach.

Przepuści wózek i zamknie je najszybciej, jak potrafi.

W tych prymitywnych warunkach wentylacja jest kluczowa.

Inaczej trujące gazy zabiją wszystkich w kopalni.

Po pracy będzie chciał wrócić na górę.

Zabłądzi.

Świat, jaki znamy, wymyślili wizjonerzy, inżynierowie, genialni naukowcy.

Ale zbudowały go małe dzieci.

Od Londynu, przez pełną fabryk Łódź, aż po ludne miasta Indii maluchom odbierano dzieciństwo, szansę na edukację i normalny dom.

Ich praca była tania, a groźba utraty zdrowia i życia akceptowalna.

Opis pochodzi od Wydawcy.