Prawosławny klasztor założony w XV wieku znany jako Pustynia Optina stał się w XIX w. ważnym ośrodkiem duchowym za sprawą świątobliwych mnichów, nazywanych Starcami z Optyny.

Stali się duchowymi przewodnikami dla przybywających tam rzesz pielgrzymów zauroczonych ich sposobem życia i modlitwą.

Starcy byli nieprzeciętnymi osobowościami. Wśród nich byli ludzie prości, bez wykształcenia, ale i doskonale wykształceni arystokraci.

Po naukę i lekarstwo dla duszy przybywali tu m.in. Turgieniew, Tołstoj, Dostojewski.

Ten ostatni uwiecznił nawet jednego z optyńskich mnichów – Ambrożego – w postaci starca Zosimy w „Braciach Karamazow”.

Wielki w XIX wieku ośrodek życia duchowego stał się świadkiem okrucieństw wieku XX.

To tutaj w latach 1939-1940 bezbożna władza bolszewicka osadziła polskich oficerów, którzy następnie zostali rozstrzelani w Katyniu. Nauka o modlitwie świętych starców jest prosta i przekonująca.

Wypracowali oni swoistą interpretację wielowiekowej tradycji i przekazywali ją w zrozumiałych słowach.

Wspominają o modlitwie ustnej, jako pierwszym etapie modlitwy i o modlitwie serca, jako drugim, wyższym poziomie.

  Opis pochodzi od Wydawcy.