DIAGNOSTYKA CHORÓB DUCHA

Arystoteles, starożytny gigant filozoficznej myśli o człowieku mawiał:” Prawdziwa wiedza to znajomość przyczyn”.

Stwierdzenie gorączki nie jest równoznaczne z rozpoznaniem jej przyczyny i nikt o zdrowym rozsądku nie uzna gorączki za chorobę, lecz jedynie za jej symptom.

Z wnętrzem człowieka sprawy mają się podobnie.

Pretensjonalny styl życia bywa objawem egzystencjalnego niespełnienia, a wybuchy opryskliwości rozkrzyczaną obroną kruchuteńkiego wnętrza.

Niejeden chrześcijanin, próbując sobie poradzić z wewnętrznymi problemami, całość swoich sił angażuje w zwalczanie jedynie ich objawów.

I tak powstają niezliczone postanowienia zaczynające się od „nie”: „ Nie będę się złościł, nie będę przeklinał, nie będę sięgał do wulgarnych treści itd.”

I zamiast leczyć przyczynę, pudruje się niewygodne objawy.

Przez pierwszy tydzień rezultaty bywają obiecujące, ale później wszystko wraca do punktu wyjścia, z tą różnicą, że dochodzi nowa frustracja:”

I znowu nie dochowałem podjętych postanowień”.

To niekończący się bieg po okręgu. To jak smarowanie maścią głębokiej rany, która potrzebuje chirurga i silnego antybiotyku.

Takie działanie nie przyniesie trwałych efektów. Zastosowanie doraźnych środków nie sprawdza się na dłuższą metę.

Opis pochodzi od Wydawcy.