Już od II w. Ewangelia według św. Mateusza była uznawana za Ewangelię Kościoła, a to ze względu na wyraźne zainteresowanie dla ekklesía oraz, co bardziej prawdopodobne, ze względu na bogactwo cytatów i ich ścisłe uporządkowanie.

U św. Mateusza Kościół nie jest „nowym Izraelem”: nie następuje po nim, lecz wskazuje na kierunek, w jakim naród wybrany powinien podążać, by móc się zrealizować.

Kościół ze swej strony powinien odkryć w Izraelu swoje własne korzenie.

Charakterystyczną cechą narracji u św. Mateusza jest jej zwięzłość: opowiadanie przez przypowieści ustępuje miejsca prostemu, ale i dostojnemu nauczaniu katechetycznemu, które stanowi tło dla pięciu wielkich „kazań”.

One to wytyczają rytm i przedstawiają fundamentalne tematy nauki Jezusa Chrystusa.

Ostatnie rozdziały (Mt 26,30-28,20) opowiadają o męce, śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa.

Ze względu na ich wielki ładunek emocjonalny i dramatyzm czyta się je jednym tchem, bez przerw.

Fundamentalne znaczenie całego dzieła wyłania się w końcowej, podsumowującej całą Ewangelię opowieści o jedynym objawieniu się Zmartwychwstałego (Mt 28,16-20): „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi.

Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody (por. Mt 24,14), udzielając im chrztu. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem.

A oto Ja jestem z wami (por. Mt 1,23b) przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”.

Opis pochodzi od Wydawcy.