Pierwsza część pracy obejmuje analizę stanowisk antropologicznych ujętych w dwa paradygmaty rozumienia człowieka i jego jedności, tj. paradygmat angeliczny (człowiek jako duch przeciwstawny naturze) i naturalistyczny (człowiek jako istota czysto przyrodnicza).

Rozwiązania przedstawione w ramach tych paradygmatów nie są w stanie wyjaśnić w sposób nieredukcyjny koniecznego związku absolutyzowanej zasady jedności (ducha lub natury) z drugą, przeciwstawną stroną bycia człowiekiem.

Propozycja wyjaśnienia problemu jedności bytowej człowieka, której poświęcona jest druga część pracy, oparta jest na analizach tekstów wybitnych przedstawicieli Lubelskiej Szkoły Filozoficznej, K. Wojtyły i M. A. Krąpca.

Zasadą wyjaśniającą jedność, tożsamość, jedyność i niepowtarzalność bytu ludzkiego, jest istnienie osobowe (esse personale).

Wszystkie poszczególne „części” i wyodrębnione elementy człowieka uczestniczą w jednym istnieniu – istnieniu osobowym, które tłumaczy zarówno transcendencję człowieka, jak i jego głęboką duchowo-cielesną jedność.

Opis pochodzi od Wydawcy.